woensdag 26 november 2014

Het geluid van...

We worden er gek van. Al dagen horen we een geluid en we weten maar niet wat het is. In eerste instantie dachten we aan een kraakje in de mast veroorzaakt door de vele windvlagen van de afgelopen dagen. Jeetje, wat een pokkenweer hebben we gehad. Het gierde door de wanten met als dieptepunt een dag non- stop regen. We waanden ons voor even weer in Nederland. Cocoonen, dat hebben we gedaan. Filmpje kijken en Grey's Anatomy ( zit al in seizoen 5...), theetje erbij en lekker onder een plaid! Er stond eergisteren zelfs zuurkoolstamppot op het menu. Yummy! 

Maar nee, het was geen kraakje in de mast. Is het dan een kraakje in onze hersens? We hebben de afgelopen weken onze hoofden gebroken over de vraag wel of niet naar de Kaap Verden varen. Niet naar de Kaap Verden houdt in dat we vanaf La Gomera in één keer oversteken naar Martinique in de Carieb. Dat wil zeggen 3,5 tot 4 weken op zee. Op de Oceaan bedoel ik. Wél naar de Kaap Verden betekent dat we na een dag of 8 de reis onderbreken om vervolgens alsnog 3 weken op diezelfde Oceaan te zitten. Voor- en nadelen wegen we af. 3 weken aan een stuk water is minder dan 4. Dat is duidelijk. De Kaap Verden zijn prachtig. Ongetwijfeld. Maar de nadelen zien we ook. We moeten ons dan nog twéé keer opladen voor een oversteek. Bovendien verwachten we na een week lekker ingeslingerd te zijn en moeten we ons ritme weer onderbreken. Lotte van zeiljacht Rogue omschreef het zo mooi in haar blog. Een vacuüm, daar belandt je in. Een vacuüm van 'zijn', waarin alle realiteitszin verdwijnt en de dagen in elkaar overgaan. Een vacuüm van eenwording met elkaar, met Puff en de elementen. Tenminste dat hopen we. En de vraag is of we dat wel willen onderbreken om vervolgens weer van voren af aan te beginnen. Het zeilgebied is niet gemakkelijk in de Kaap Verden en zijn de eilanden wat betreft natuur echt zo anders als de Canarische Eilanden? Tenslotte, hebben we als we daar zijn wel de rust om er echt van te genieten? Maar de doorslag gaf dat we gewoon zin hebben in de oceaanoversteek. Inderdaad, zin om 4 weken op zee te zijn, zin om gevacumeerd te worden en zin om in de Carieb ons anker te laten vallen!!! U raadt het al, we gaan de oversteek in één ruk doen. Tenzij...er is altijd een tenzij...het erg tegenvalt, het vacuüm uitblijft en we ons na een week voelen als twee beurse pruimen die te veel heen en weer geslingerd zijn, zacht en een beetje rottend. In dat geval stoppen we alsnog in de Kaap Verden. 


Dat ei is gelegd. En het kraakje is er nog steeds! Dan rest ons nog maar een ding en dat is het onderwaterschip bekijken. Morgenochtend duikt Leon het water in om te kijken of daar een zeemonstertje zit dat stiekem op onze romp klopt. Alle gekheid op een stokje. De check van het onderwaterschip hoort natuurlijk bij de voorbereidingen voor de oversteek. Want als het weer zich ontwikkelt zoals het lijkt te doen, dan gaan we dinsdag vertrekken. Dinsdag. Als in dinsdag. Ik ben daarom zeer ijverig bezig geweest met een boodschappenlijst. Wat kook je als je 4 weken op zee zit? En wat heb je dan aan boodschappen nodig? Dat is schrikbarend! 3 zakken aardappelen, 4kg tomaten, 10 paprika's, 4 courgettes, 6 wortelen, 3 aubergines, 3 kg uien, 4 preien, 1 kool, 1 kg boontjes, 30 bananen, 30 appels, 45 mandarijnen, 4 meloenen en enkele mango´s. Daarnaast blikken groenten, blikken vlees en vis, en uiteraard kilo's pasta, rijst en meel. En dan nog snacks en koekjes en snoepjes en ga zo maar door. Ik durf te zeggen dat we met gemak 2 kubieke meter aan voedsel bij ons zullen hebben. Daarnaast laden we Puff vol met 360 liter water en 280 liter diesel. Ze heeft moeite haar waterlijn boven water te houden. Straks hebben we voor het eerst een onderwaterlijn, een primeur! 


Tussendoor vinden we gelukkig ook tijd voor andere zaken. Een gezellig avondje pizza eten met crews van 6 Nederlandse boten. Een voorlopig of definitief afscheid? Wie zal het zeggen. Al toeterend stonden we daags erna op de steiger om eerst de Ti Sento en daarna de Volonté uit te begeleiden. Vandaag ontdekten we, samen met Anna en Maarten van Ojalá, La Gomera. 10 kilometer hebben we in de benen, door de bergen, langs rotsen en kliffen. Het eiland is niets minder dan prachtig! Morgen hopen we ook nog een dag op pad te gaan. Vanaf donderdag zullen de pijlen gericht zijn op de oversteek. Ons driekleurenlicht moet nog aankomen op La Gomera en die moet als eerste geïnstalleerd worden. Daarna rest ons voornamelijk nog boodschappen doen. 

En dan...dan moeten we gewoon losgooien. De ondergaande zon tegemoet zeilen, op zoek naar de cadans, naar het vacuum, op weg naar de overkant. Als in dinsdag. 

donderdag 20 november 2014

Happy in La Gomera


Keuzes. Kaap Verden of direct Carieb.
Wachten. Op FedEx, op een stabiel weergat.
Ondertussen. Relaxen, voorbereiden op dé oversteek.
La Gomera. Groen, zwart, zon, regen.
Wij. Gelukkig.











dinsdag 11 november 2014

Love is in the air!

José, de moeder van Leon, is een groot fan van Robert ten Brink. Niet van de man, maar van zijn shows. Zeker zijn nieuwste show 'love is in the air'. Met een theetje zakt ze onderuit op de bank. Zwijmelend bekijkt ze hoe tout Nederland wordt herenigd met dierbaren die zich elders op deze wereld bevinden. Prachtige televisie! Maar dat had het wat haar betreft ook mogen blijven. Televisie. Ver van haar bed. Helaas is dat niet het geval. 5 maanden heeft ze haar zoon moeten missen. Een goede opmaat voor haar eigen love-is-in-the-air-momentje. Vorige week landden Jan en Jose op Tenerife. Zodra ze Leon in het vizier had, maakte haar hart een sprongetje. 

[We gaan er even tussenuit voor de reclame! Blijft u hangen...]

José zette eerst een paar stappen en zette toen de sprint in. Met uitgestoken armen sprintte ze over de parkeerplaats. Ik gaf leon een por in zijn zij. "Laat je moeder nou niet dat hele eind rennen", zei ik. En dus gaf Leon zich over aan dit moment. Hij rende zijn moeder tegemoet en ze vielen elkaar in de armen... L.O.V.E. met hoofdletters! 

10 nachten je schoonouders aan boord. Ja, dat moet je willen... Maar mijn schoonouders zijn toppertjes, dus ik durfde het wel aan. Nou moet je weten dat Puff geen hutten heeft. De boot is van binnen één open ruimte. Wij slapen in de punt en van het zitje kunnen we een 2-persoons bed maken door de tafel te laten zakken. Dat betekent dat we buiten moeten leven. Moet lukken op Tenerife toch!? Inderdaad. Het waren heerlijke dagen. Volgens José doet onze boot niet onder voor het schip van Lignac. Je weet wel... (Nee ik ook niet). Heerlijk toch zo'n moeder! Van zonnen op het dek tot kotsen over de reling. En van zeeniveau tot 3 km hoogte. Check, check, check en check. 

Oceaanzeilen was het niet voor José. Ondanks de reisziektetablet was het binnen 30 minuten helemaal mis. Niet getreurd. Met de reisgids in de hand, reden we met een gehuurde auto het eiland over. Een divers eiland. In het noorden stuit de zeewind op de pieken van natuurpark Anaga. Daardoor ontstaat een vochtige stijgende lucht die deze bergen in mist hult. Mysterieus. De oostkust van het eiland, daarentegen, lijkt helemaal nergens op. 'Dorre zooi' volgens José. De noordwest kust heeft weer geweldige rotspartijen en vergezichten vanuit de vulkanische bergtoppen. 'Marvellous', aldus José. Hier zijn ook de meest authentieke dorpjes te vinden. Over het toeristische zuiden van het eiland met haar appartementencomplexen zullen we het maar gewoon niet hebben. Een uitstekend voorbeeld hoe de mens de schoonheid van de natuur kan verwoesten. 'Dit is helemaal gericht op de Amerikanen, die houden hiervan', quoot José. 




Dan de vulkaan. El Teide. Die is van een andere orde. Deze overstijgt iedere verwachting. De weg er naartoe was 54 kilometer lang. Beneden regende het en naarmate we omhoog reden, werd de mist dichter en dichter. 'Dit wordt helemaal niets', dachten we. Totdat, heel plotseling, we door de mist heen de contouren van een wolk konden zien. Even later kwamen we boven het wolkendek. De temperatuur kelderde 15 graden, en de wind raasde over de kammen. De top van de vulkaan lag voor ons te glanzen in de zon. In mijn korte broek stapte ik uit. Gelukkig had ik nog jassen meegegritst. Brrr koud. Een gevoel van wintersport meets maanlanding met een vleugje woestijn. 

De klussenlijst. Pa en zoon hebben samen de klussenlijst onderhanden genomen. Onder toeziend oog van Jan, ging Leon de mast in om de driekleur te vervangen en de verstaging te checken. Ook een steun voor het bevestigen van de elektrische stuurautomaat op de windvaanstuurinrichting (Plan C, als plan A en B niet werken) is gemaakt en het bilge-alarm geïnstalleerd. Vruchtbaar weekje! 

Morgen gaan Jan en José er weer vandoor. Wat gaan 10 dagen snel... Denkend aan de oversteek naar de Kaap Verden, is dat zo erg nog niet. Maar denkend aan het komend afscheid, mag de tijd best iets minder snel gaan. Alhoewel we het ook fijn vinden om ons weer te kunnen richten op ons vertrekkersleven. Afgelopen week werden we voor even uit ons zeilersbestaan getrokken. Ineens gingen de gesprekken weer over familieaangelegenheden en zaken als bevallen (jeetje moest dat nou echt weer ter sprake komen?) Er werd geshopt. Geen moertjes en boutjes, WD40 of ductape. Maar babypakjes en kussenhoesjes. Voor het eerst sinds vertrek probeerde iemand (wie O wie zou dat zijn?) ons over te halen niét de Pacific in te gaan. ´Gewoon een rondje Carieb en dan weer lekker thuis op de bank. Wat is daar mis mee?´ Goede vraag José. Wat is daar mis mee? Eigenlijk helemaal niets. Op een zwak moment is het zelfs best aantrekkelijk. Mmm. Ook kwam het gesprek ter tafel 'wat als jullie straks weer thuis zijn? Vind je dan wel een baan? Ga je weer in Den Haag wonen?´ Zaken die er voor ons nu niet toe doen. Wel voor moeders natuurlijk, dat begrijp ik ook. Maar niet voor ons. 

Wij vinden het daarom fijn om ons weer op ons huidige leven te richten. We hebben bewust ervoor gekozen om een paar jaar een ander pad te gaan bewandelen. Weg van de bevallingen, weg van werkstress, weg van de structuur van alledag. En weg van alle zekerheden. Op zoek naar eenvoud, uitgedaagd door de elementen. En uitgedaagd, dat worden we de komende tijd.




 








vrijdag 7 november 2014

Een bedankje is op z'n plaats!

En zo heeft je stuurautomaat ineens een superdeluxe hoes. Nou ja, niet ineens... Lilian is er zeker een aantal dagen mee in de weer geweest. Ze levert dan ook niets minder dan vakwerk af. En zo kan onze derde stuurman uren en uren het roer houden. In zon, regen en bij flinke zeegang. Lilian bedankt!




zaterdag 1 november 2014

Baby, don't worry about a thing...



En dan liggen daar ineens de Canarische Eilanden. De Canarische eilanden die je per vliegtuig vanuit Nederland binnen 4 uurtjes bereikt. De Canarische Eilanden die gewoon nog steeds Europa zijn. Waar ze Spaans spreken en waar ze H&M en Zara hebben. Niet dat dat laatste maar ook enigszins van waarde is voor een wereldzeiler. Helaas.

Het is nu half 4 ´s nachts en ik zit in mijn nachtwacht. We zijn onderweg van Lanzarote naar Tenerife. Aan bakboord ligt Gran Canaria, verlicht met duizenden lampjes die een oranje gloed afgeven. Ver op onze punt zie ik de lichtgloed van Tenerife opdoemen. We zeilen al de hele dag tussen de eilanden. Adembenemend mooi! De temperatuur is aangenaam en Bob Marley schalt in mijn oren. Dit is zoals ik me deze reis heb voorgesteld. Hoppen van eiland naar eiland, lekker lopend windje, no worries. De tranen springen in mijn ogen van geluk als ik naar de sterrenhemel kijk. This is how life´s supposed to be!


Terug naar mijn verhaal. Dan liggen daar dus ineens de Canarische Eilanden. En dan denk je: "Waar is de tijd gebleven?" 4,5 maand onderweg, 2000 zeemijlen, 6 landen bezocht, 6.000 euro besteed. In het begin denk je nog dat je pas aan het begin staat van een hele lange reis. En voor mijn gevoel sta ik dat nog steeds. Maar als ik met mijn ogen knipper, besef ik me dat ik midden in die reis zit. Ik besef me nog maar eens dat ik van het hier en nu moet genieten. Genieten, alsof mijn leven ervan af hangt. Dat moet ik. Dat kon ik ook toen we in de Spaanse Ria's lagen. Daar was ik volkomen zen, in balans. Daar was ik voor even de persoon die ik wil zijn. Maar sinds die Ria's voelt deze reis heel anders. Daar in de Ria's waren we vooral liggers. Zoals een troep leeuwinnen in de namiddag onder een boom ligt bij te komen van de jacht. Zo waren wij geen zeilers, maar liggers. 


Iedere dag lagen we voor een ander strand, in een andere ankerbaai. Iedere dag roeiden we naar de kant voor een kop koffie in een internetcafé en een vers broodje. Iedere dag speelden we een potje schaak of rummikub en iedere dag voelden we het grote genot van onze droom die in vervulling gaat. En die droom die gaat nog iedere dag net zo hard als toen in vervulling. Maar sinds die Ria's zijn we geen liggers meer maar wereldzeilers. Oké, toegegeven, we zijn ook vaak lid van de motorbotenclub. Maar over het algemeen zijn we weer wereldzeilers. Dat is toch andere koek dan liggen. Dan verdwijnt het genieten van ieder moment weer naar de achtergrond. Elke etappe moet goed worden voorbereid en brengt zijn eigen uitdaging en spanning met zich mee. Leon zou dan zeggen 'gezonde spanning'. Maar ik vraag me weleens af hoeveel spanning voor een mens gezond is. De golven zijn soms gewoon zo hoog. De boot heeft te lijden en het is duimen dat alles heel blijft. Het weer, ja het weer zucht, dat hebben we niet in de hand. Kortom, zeezeilen is heel gaaf, maar aankomen komt wat mij betreft op een ex aequo eerste plaats. Het aankomen in een veilige haven. De spanning die van je schouders valt. Daar waar we Puff kunnen vastleggen aan een steiger en we haar een goede portie TLC kunnen geven. En dat bedoel ik heel letterlijk hoor. We praten tegen haar, we strelen haar en bedanken haar voor een mooie tocht.


En zo beland je dan op de Canarische Eilanden. En dan weet je ook dat er hierna geen weg meer terug is. Ook al zijn de golven nog zo hoog en de wind nog zo hard. Na de Canarische Eilanden, begint de Oceaanoversteek. En eenmaal op die Oceaan is er geen weg terug. Dan laat je je meevoeren door de passaatwind. Meevoeren naar de overkant. En dat verhaal duurt 3 weken. 3 hele weken op zee. 3 weken spanning in mijn lijf. 3 weken om uit te kijken naar de zoete overwinning. En daar houd ik me aan vast. Soms klamp ik me eraan vast. Want wat vind ik het spannend om straks die Oceaan op te varen. Jeetje, durf ik dat eigenlijk wel? Nee natuurlijk durf ik dat niet. Zoveel is me inmiddels wel duidelijk. Maar ik ga het absoluut doen! Zoveel is me inmiddels ook duidelijk. Want het is mijn grote droom. En dat mag bloed,zweet en tranen kosten. Des te zoeter is de overwinning.

Hier in de Canarische Eilanden wordt pijnlijk duidelijk dat dromen ook in duigen kunnen vallen. Zoals gezegd, this is the point of no return. Beslissingen die soms zijn uitgesteld tot dit moment. Crews die het moeten opgeven, meestal geveld door zeeziekte of pech met de boot. Ik heb groot respect voor deze mensen. Er is moed voor nodig om je droom op te geven. Er is moed voor nodig om op zoek te gaan naar een nieuwe droom. Want geen droom is het waard je leven op het spel te zetten. Wij zijn gezegend met het geluk dat we die beslissing niet hoeven te nemen. Wij gaan door. Wij zullen de Oceaan oversteken, als God het wil. Maar God wat is het spannend. En wat is het fijn dat de tijd soms zo snel gaat. Voor je het weet, ben je aan de overkant. Althans dat houd ik mezelf graag voor. Bob Marley zingt me vol enthousiasme toe: 'Baby, don't worry about a thing, cause every little thing is gonna be all right'. En dat geloof ik. Ja, dat geloof ik. Op dit moment geloof ik alles. Want ik zit in een enorm geluksmoment. Ik heb een natural high. Zeilen tussen de Canarische Eilanden! In gedachten hop ik alvast verder aan de andere kant van de Oceaan. Dominica, Martinique, St lucia, St Vincent & the Grenadines...zucht... Maar eerst die plas water over...